Ҷинсӣ дар синни ҷавонӣ ҷанбаҳои хурсандии худро дорад: ҷисмҳои зебо дар ду шарик, сустии бузург, омодагӣ ба кӯмак, ҳатто дар масъалаи рафъи шиддати ҷинсӣ. Хоҳар сахтгир будани бародарашро дид, ки дар рӯҳ афтода буд ва аз ин рӯ тасмим гирифт, ки ӯро бихӯрад. Дар охир бедор шуданд, онҳо оғоз ба трах рост дар ошхона дар вазифаҳои гуногун.
Бачаҳо дарҳол фаҳмиданд, ки чӯҷа мошинро мемакид, аз ин рӯ пешниҳоди онҳо дар бораи додани хонааш ва бо алоқаи ҷинсӣ пардохт кардани ӯ боиси тааҷҷуби ӯ нашуд. Воқеан, чаро ба бачаҳо бо он чизе, ки дар байни поҳояш дорад, бепул ташаккур намекунед!